(Update: 22 december 2019)
In ruim 40-jaar Eerste Hulp instructie, waarbinnen ik mij -als didacticus- onder andere bezighield met opleidingen en het aantrekkelijk(er) maken van de lessen en het lesmateriaal ben ik inmiddels al diverse jaren pensioengerechtigd.
Praktijk van de EHBO
Het schrijven van columns over de praktijk van de Eerste Hulp en andere Eerste Hulp gerelateerde zaken over de praktijk van de EHBO o.m. in de Voorpost van de dokter; het EHBO-Magazine; het Hulpverlenersmagazine en deze digitale vorm daarvan worden echter duidelijk schaarser. Natuurlijk rijd ik nog steeds niet door als een ongeval op mijn pad komt waarover ik nog graag wat kwijt wil! Wie weet komt er dus nog wel ‘ns een column?
Digitaal Eerste Hulp museum
Maar ik heb wel nog steeds veel beeldmateriaal, stukken en afbeeldingen die langzaamaan ‘museale’ waarde krijgen. Graag wil ik daarom deze website ‘in de lucht’ houden bij wijze van digitaal museum over de geschiedenis van de EHBO en de manier waarin het opleiden tot EHBO’er sinds het ontstaan is veranderd. Daarnaast heb ik het menu-item ‘Museaal‘ toegevoegd, waarin u een blik in het verleden kunt werpen en zaken kunt aantreffen, die nooit meer in herdruk zullen worden genomen, maar wel enige historische waarde (kunnen) hebben of u een nostalgische glimlach zullen (kunnen) ontlokken.
Gerard van Broekhuijsen
Onderstaand de laatste column uit mijn actieve EHBO-instructieperiode
Wanneer ben je competent om je diploma verlengd te krijgen?
“Nee, jouw verlenging zit er niet bij.” “Maar dat wist je toch?” “Je miste nog een aantal aftekeningen”. Zo startte dit -voor mij- laatste seizoen tijdens de NODE bijeenkomst in mijn rayon. Inderdaad, mijn verlenging als Eerste Hulp instructeur blijkt op gespannen voet te staan met overwinteringen in Portugal. Hoewel, ik heb dáár ook gereanimeerd. Heb dáár ook slachtoffers geholpen en bijgestaan. Op bijgevoegde foto van persfotograaf Ko van Leeuwen was ik onlangs nog actief bij een aanrijding op het kruispunt, waarvandaan ik de klappen in mijn huis kan horen.
Ik zie nog die angstige blik in de ogen van de slachtoffers in shock, die ik als hulpverlener tegenkwam. Ik hoor nog de laatste ademtocht van de dame tussen de wielen van een vrachtwagen. Ik voel nog die voet onder het gesmolten dashboard van het autowrak waar ik een moeder en haar dochters uithaalde. Ik ruik nog de geur van verbrand vlees. Ik beleefde de afgelopen 45 jaar ehbo met al mijn zintuigen.
Ik prijs me gelukkig met 68 jaar levenservaring en het gegeven dat het menselijk brein een voorkeur heeft voor positieve herinneringen. Daarom proef ik ook nog steeds de bonbons, die het eerste uiterst dankbare door mij geholpen verkeersslachtoffer mij -na een lange zoektocht- samen met mijn keurig gestoomde deken, kwam terugbrengen. Ik had toentertijd slechts enkele weken mijn eenheidsdiploma. Ik koester de dankbare opmerkingen van slachtoffers, nadat ik hun bloedingen had gestelpt, hun kneuzingen gekoeld en hun lichaamsdelen had verbonden. Deze praktische vaardigheden, ook het louter geruststellen: “Broeder, wat ben ik blij dat u er bent.” probeerde ik ruim 40 jaar op mijn cursisten over te brengen. De 100% geslaagden cursussen getuigen van het succes van deze lessen. Als didacticus probeerde ik meer dan 40 jaar mijn collega’s hiervan te laten meeprofiteren. Kortom ik ‘voel’ me nog steeds volledig ‘competent’ en als ehbo’er toegerust voor mijn taak en zeker ook voor de volle 100% eerste hulp docent.
Helaas, de organisatie die de verlengingen regelt, mist de waarnemingen van mijn zintuigen. Eerste hulp acties in praktijksituaties worden niet geregistreerd en tellen ook niet mee voor de puntentelling. Het systeem meet zuiver de opgestelde vereisten; weegt en heeft mij nu te licht bevonden. Het oordeelt dat ik zal niet in staat zal zijn nog voor mijn verlengingsdatum aan de vereisten te voldoen en er is geen dispensatie mogelijk. “Uw tijd als eerste hulp docent is voorbij!”
Ik voel me nog het meest verwant met de vakman, die na ruim 40 dienstjaren bij het management van zijn bedrijf wordt geroepen en te horen krijgt dat hij mag uitstappen. “We gaan verder zonder u.”
Het zij zo!
“Je zou toch gewoon je columns kunnen blijven schrijven.” “Je kunt immers nog steeds lesgeven, je kunt alleen niet meer onder jouw naam cursistendiploma’s verlengen.” Mijns inziens echter zal de organisatie het niet op prijs stellen, als iemand die op administratieve gronden wordt uitgeschreven, nog steeds blijft functioneren ook al heeft dit ‘systeem’, zijn/haar diploma niet verlengd.
Nee, ik heb mij jarenlang met ziel en zaligheid voor de eerste hulp ingezet. Uit volle overtuiging en met grote inzet. U zult het met deze laatste column moeten doen. Ik ga -het is helaas niet mijn eigen vrije keuze- vervroegd met pensioen en ga de ehbo-tijd aan andere zaken besteden. Het ga u en de Eerste Hulp goed. Wellicht komt er nog eens een tijd dat èchte praktijkervaringen -waar we al het oefenen toch voor doen- kunnen meetellen voor de verlenging van diploma’s.
Gerard van Broekhuijsen
‘Uitgediend’ kaderinstructeur.